Cultuurevenement. Onderwijscafé met boekvoorstelling: The Joy of Teaching

"Een avond vol verrassingen" was mijn antwoord toen mijn man me de volgende ochtend vroeg hoe laat ik 'wel niet' thuis was van dit evenement. En ik had het niet beter kunnen uitdrukken. Mijn verwachtingen waren een bloemlezing van anekdotes uit het verleden, een unieke inkijk in het leraarschap van vroeger en een antwoord op de vraag: "Gedraagt de jeugd zich nu zoveel anders in de klas dan vroeger?"

Maar het publiek kreeg net iets anders voorgeschoteld ...

Scholen die naar de sterren reiken

Drie sprekers stonden op het programma. De hoofdspreker, Carl Snoecx, pedagogisch adviseur Katholiek Onderwijs Vlaanderen, mocht zich de tweede noemen. Zijn mening, weergegeven in het boek 'Scholen die naar de sterren reiken', weerspiegelt een nostalgie én sterker nog: een tristesse naar de vrijheid van onderwijs van weleer.

Hij loofde de zusters van Vorselaar, op de eerste rij gezeten - we vierden die avond immers ook het 120-jarig bestaan van de lerarenopleiding - voor hun inzet en vooral voor hun menselijke kant. Zuster Ria van Gorp werd meermaals geciteerd i.v.m. haar uitspraken dat leraarschap vooral draait rond 'tijd maken voor het kind' meer nog dan het lesgeven 'an sich'. De hoofdspreker lijkt heel erg begaan te zijn met het lot van het hedendaagse onderwijs, dat volgens hem te vaak politiek gekleurd is en te vaak ingevuld wordt door de verwachtingen van de maatschappij.

Ik begrijp hem, maar ik ben het er niet mee eens.

Ik begrijp dat dhr. Snoecx, heden ten dage in pensioenmodus, lesgegeven heeft in de omstandigheden van toen. Toch ben ik van oordeel dat de tijden veranderd zijn en dat de maatschappij zo'n prangende noodzaken heeft dat ze gerust hoge eisen mag stellen aan hoe we jonge mensen voorbereiden op de huidige samenleving. Want let's face it: we zitten in een zware crisis.

Ik verwijs hierbij graag naar mijn andere blogpost "Bedrijven en onderwijs kunnen elkaar beter maken." Voor mij mag die connectie 'maatschappij - onderwijs' redelijk stevig aanwezig zijn.

Wat volgt, is een mooi verhaal van de spreker over zijn inmiddels veel te vroeg overleden vriend, Rik. Rik was zo immens gepassioneerd door zijn lerarenberoep dat hij een inspiratiebron bleef vormen voor 'zijn' leerlingen na zijn dood. Sterker nog: hij inspireerde zelfs leerlingen die niet eens de kans hebben gekregen hem in levenden lijve te ontmoeten. Of hoe je als leraar wérkelijk het verschil kan maken.

Zie ook mijn blogpost: Gericht ontwikkelen van leerkrachtkwaliteiten,

waar de kracht van een goede leraar in de verf wordt gezet.

The Joy of Teaching

Maar sta me toe even terug te blikken ... die eerste spreker: chapeau! Werkelijk mijn hoed af! Ik heb hem gecomplimenteerd nadien omwille van zijn bijzondere spreekstijl.

Hij maakte gebruik van kernachtige boodschappen, afgewisseld met humor. Iedereen gaat zich de "pale blue dot" nog lang herinneren ... Je was als toeschouwer werkelijk betrokken alsof hij de hoofdspreker zelve was! Zo wil ik een publiek leren boeien als lesgever! Na wat opzoekingswerk bleek dit Koen Cools te zijn, docent op Thomas More zelf en naar zijn LinkedIn-informatie te zien, volger van TED. Dáár kan ik inkomen.

Het publiek apprecieerde duidelijk zijn verwijzing naar citaten van Caroline Pauwels, die een grenzeloze verwondering had voor het leven.

Bron: Thomas More Hogeschool, 2022.

Dhr. Cools illustreerde op zeer enthousiaste wijze the making of van het boek "The Joy of Teaching." (Thomas More Hogeschool, 2022) Het boek, dat elke genodigde overhandigd kreeg die avond, was bijzonder omdat het niet om één auteur draaide. Het is een verzameling van interviews en belangrijke voorwerpen gelinkt aan het onderwijs van vroeger. Het is een samenwerking met de zusters van Vorselaar en met studenten voor de grafische vormgeving. Het was samen duiken in de archieven op zolder en in de kelders. Kortom, het was een huzarenwerk, geplaagd door coronatijden maar duidelijk met veel liefde en toewijding gemaakt.

Flash forward: in een feestelijke receptie met vegan-bananentaart en cava in de hand beland ik in gesprek met twee vrouwelijke directeurs van Antwerpse scholen. Na letterlijk een halve minuut kreeg ik al de vraag 'of ik geen interesse had in een jobaanbieding'? Voor ik het aanbod in overweging neem, denk ik terug aan de laatste spreker van de avond: Katelijne Van der Pas, directeur van de Lerarenopleiding van Thomas More in Geel, Turnhout & Vorselaar. Amper vijf minuten na de start van haar 'vergezicht'-speech, staart ze het publiek droogweg aan met volgende vraag: "Of de mensen in de zaal, zo talrijk aanwezig en allen deel uitmakend van de onderwijssector, even zouden willen meedenken over hoe ze meer generatiestudenten en zij-instromers kunnen lokken naar de lerarenopleiding?" Het wordt zelfs nog hopelozer ... "Voor wie vanavond nog geen input heeft is er komende maand een maximum twee-uur-durend overleg, voorzien van eten en drinken, voor wie dan wil meedenken, en of je je dan even wil inschrijven, zodat we je hiervoor kunnen contacteren?"

Van een verrassende avond gesproken ...

Mee brainstormen ga ik niet doen. Ik ben een reeds ingeschreven student in de lerarenopleiding. Mij moeten ze niet meer overtuigen om leerkracht te worden. Ik lig eerder wakker van de vraag: "Hoe word ik de best mogelijke leraar Nederlands-Frans-Engels, en vooral ... hoe ga ik het volhouden?"

Bucketlist: check!

Bronnen foto's:

planetary.org, 2022: "The pale blue dot."

vrt.be, 2022: foto Caroline Pauwels

Onderox magazine, 2022: foto Zusters van Vorselaar

Thomas More, 2022: boek "The Joy of Teaching"

Linked-in, 2022: foto Koen Cools

Uitgeverij Pelckmans, 2022: boek "Scholen die naar de sterren reiken"