Cultuurevenement: Waarom op jeugdliteratuur geen leeftijd staat.

bron: Thomas More

Reeds toen ik nog het keuzevak Frans volgde bij de start van mijn lerarenopleiding had ik me reeds ingeschreven voor dit onderwijscafé rond Nederlandse jeugdboeken. Uit het oogpunt om verbinding te maken met de tiener anno 2022 leek het me wel een goede strategie om meer te weten te komen over de hedendaagse jeugdliteratuur. Vanuit fijne herinneringen zoals het avontuurlijke "Kruistocht in spijkerbroek" en het duistere "Heer der vliegen" had ik dan ook hoge verwachtingen over deze avondlijke sessie rond het bespieden van de huidige gemiddelde bibliotheek-inhoud voor jongeren.

Mijn "plus three" en ik hadden een culinaire fond gelegd met all-you-can-eat-ribbetjes om de lange lesdag te verteren en het culturele dessert op ons af te laten komen.

Wat er die avond volgde was een bloemlezing van allerlei titels en auteurs, type : Jeroen Bosch of Hiëronymus Bosch, een Zuid-Nederlands kunstschilder uit de 15e eeuw (dit heb ik stiekem thuis opgezocht), ‘Superguppie’, Annet Schaap (die blijkbaar sprookjes in complexere vorm (her)schrijft), ‘Troon zoekt kroon’(dat het omgekeerde doet, namelijk het herschrijven van sprookjes naar eenvoudigere taal), ‘Oud kind’ (poëzie met afgebroken versregels die door kinderen als grappig beschouwd zouden worden en door volwassenen (plat)geanalyseerd zouden worden)…

Ik pijnig mijn hersenen de hele avond en probeer er enige samenhang in te vinden. Er is dan ook zoveel keuze... Het begin van de avond lijkt gefocust te zijn op boeken voor lagereschoolkinderen. Vol ongeduld wacht ik dan ook op de verslaggeving rond literatuur voor twaalfplussers, de categorie waar ik me initieel voor ingeschreven had.

bron: Bol.com

Mijn gedachten dwalen even af, hoe kan het ook anders met zoveel titels en auteursnamen die mijn oren (over)vullen, terwijl ik wacht op het moment sûpreme van de adolescentenliteratuur. Plots wordt toch even, als een welkom intermezzo, mijn aandacht getrokken door een foto van een groot huis. Het blijkt een speciaal gebouwd reuzenhuis te zijn dat je als volwassene kan bezoeken om te zien hoe je vierjarige bengel de wereld (lees: je rommelige huis) ervaart. Wat was dit twee jaar geleden welkome info geweest voor mij! Vervolgens geef ik me weer even over aan mijn persoonlijke "train of thoughts"...

Ik hoor echo's rond Joke Van Leeuwen, “Ah ja die ken ik van de poëzie voor de eenzame uitvaart”, maar het betreft hier een verwijzing naar haar boek “Iep”, voor weeral de jongere beginnende lezer. Het verhaal gaat over een vader met een te druk schema en te losse handen. Een zin van relevantie klinkt er toch even door: “9- tot 14-jarige kinderen hadden veel begrip voor de vader, in tegenstelling tot de volwassen lezer - in Frauke's bewoordingen: “de meer ervaren lezer” - die dit gedrag van de vader doorgaans zwaar veroordeelt.”

Het kost me moeite om te begrijpen "waarom er op jeugdliteratuur geen leeftijd staat". Ik voel namelijk dat ik de jeugdboeken van nature toch wel degelijk wat ontgroeid ben ... En dan krijg ik plots een kleine intellectuele aanval, noem het gerust een aha-erlebnis: het is niet zozeer dat de presentator van deze avond wil overbrengen dat er boeken zijn die jeugd en volwassenen even graag lezen, maar eerder dat volwassenen en kinderen een zelfde boek op een andere manier beleven.

Een volgend fijn moment dient zich aan bij de passage: “Pipi Langkous”. Een zucht van herkenning door de zaal, blijkbaar delen we collectief hetzelfde gevoel! We waren overmand door informatie en kregen nu even een snoepje in de vorm van 2 bekende fijne nostalgische woordjes … Pipi en Langkous. Het tovert een lach op ieders gezicht.

bron: Pippi Langkous. © pr

Mijn aandacht krijgt even een boost na dit mini-pauzemomentje!

Ik ben er nu klaar voor om mijn oren extra te spitsen, de middelbare-scholieren-boeken gaan er vast aankomen nu, tot ik de spreker plots hoor eindigen met een citaat, het staat ook geprojecteerd op het scherm:

“My childhood may be over

But that doesn’t mean playtime is.”

Roy Olson

Mijn gezelschap en ik kijken elkaar aan: verbaasd, nadenkend, berustend.

Alhoewel we iets anders gekregen hebben dan waarvoor we gekomen waren, hebben we uiteindelijk wel nieuwe inzichten verkregen, die ook toepasbaar zijn op het adolescenten-publiek. Iemand van ons zwicht intussen voor de aansluitende boekenverkoop, "De meisjes" van Annet Schaap prijkt nu op haar nachtkastje.

Eind goed, al goed.

Bucketlist: check!