Cultuurevenement: The Lunatics @ StamineeDeLiving

Comedy in de living

Bron: https://www.stamineedeliving.be/nl/kalender/175-the-lunatics-mc-peter-hens/

Het is een moment waar ik naar uitgekeken heb, mijn eerste keer sinds lange tijd zonder mondmasker te mogen proeven van oergezellige sfeer met uitgelaten impro-spelers als entertainment. Lag het aan mijn drankkeuze of de coronaprut in mijn ogen, of hadden deze spelers allemaal een duidelijke hoek af? Een vrouw met gek gekozen jeans, een smalle man met nog vreemdere zwarte broek en onnozel lachje, nog 2 ADHD figuren geleid door een ongeleid projectiel dat opdrachten voor deze bende verzint.

Ja, ik zie het al helemaal zitten!

Maar ... voor we ze te zien kregen werden we met het ganse publiek aan enkele testen onderworpen.

Eerst moesten we de MC Peter Hens zien te overleven, zijnde een ongewassen uitziend figuur met een vreemde synthesizer en nog vreemder gevoel voor alliteratie, liedjes uitkramend type "vieze voze vis-vos", die zelfs "Tien om te zien" niet zouden kunnen halen, deden het publiek omwille van de absurditeit toch in lachsalvo's uitbarsten. Na thuiskomst kwam ik via google op nog andere hits van hem uit: "ik mag mijn zusje niet meer slaan" en "ik mag niet meer bijten in mijn broer".

Vervolgens kregen we een kleine cursus handje-klap, van het eerder genoemd ongeleid projectiel, voor de hoofdact: improvisatie theater van de bovenste plank. De onderwerpen waren licht gestuurd maar hadden toch de illusie van volledig lukraak gekozen te zijn, de opgaven voor de spelers hadden afwisselend succes "was het nu +1 of -1?", dixit ongeleid projectiel, en "waar blijft die fietspomp nu?" vroeg een willekeurig iemand uit het publiek zich terecht af. Het maakte het echter echt en schijnbaar low-level. De groep was duidelijk heel goed op mekaar ingespeeld en dook met full-on enthousiasme in elke opdracht, dit deed me denken aan 'De Idioten' van Philippe Geubels.

Na afloop bleven mijn plus one en ik, vergezeld van een achtergrond bestaande uit gezellig geroezemoes, ons afvragen waar die MC nu toch voor stond? En voila, ik heb het voor u uitgezocht. Het 'Woordenboek van Populair Taalgebruik' omschrijft de term 'MC' als volgt: "(1990+) (< Am.-Eng.) (jeugd) master of ceremony; iemand die het publiek verbaal moet aanjagen om meer te dansen of te feesten. In hiphop en dance-kringen populaire benaming." Blij dat ik eindelijk heb opgezocht wat ik me al ruim 20 jaar afvroeg ...

Wat neem ik mee naar mijn klaspraktijk?

​Ik onthoud vooral van deze ervaring:

dat perfectie vaak zit in het net-niet-perfecte, een goeie les voor zowel leerkracht als pupillen,

dat stoom aflaten nodig is en je rekening moet houden met wat er leeft in de zaal/klas,

dat afwisseling, MC-spelregels applaus-hoofdact, heel erg werkt in alle situaties,

dat je vragen best sneller beantwoordt dan na 20 jaar

en dat er vooral altijd eens goed gelachen moet kunnen worden.

Een Belg aan het dansen of feesten krijgen is een utopie, maar na twee jaar bankzitten hebben de MC,

the Lunatics, inclusief ongeleid projectiel, zeker onze lachspieren weer getraind en die duim hebben we toch ook al omhoog gekregen. Merci Lunatics, voor de dankbare ontspanning en nieuwe terminologie.

Merci Gert voor een plaatsje op je lijst deze avond!

Bucketlist: check!