Jeugdboek "Afscheidsbrief" van Bobje Goudsmit

Bron: foto van boek Bobje Goudsmit.

Annicke, een jong meisje van 15 jaar, een veel te zwaar ziektebeeld en Marit, een radeloze vriendin. Het is een verhaal -letterlijk- uit het leven gegrepen en naverteld door de toenmalige mentor van de uiteindelijk achtergebleven vriendinnen.

Ik vind het boek ontzettend leerrijk om de impact te vatten van de gebeurtenissen op het leven van jonge mensen, en bijgevolg ook de impact op het leerproces nadien.

Je beseft hoe niets verleden kan worden want je draagt verdriet voor altijd mee. Er is geen scheidingslijn waar je na een tijd gewoon overstapt. Het is dan ook onmogelijk voor deze jongeren om het verlies van hun vriendin "een plaats" te kunnen geven. Waar de leerkrachten na enkele weken de draad weer willen oppikken en hun leerplannen willen afwerken, is het duidelijk dat de klasgenoten hier geen boodschap aan hebben. Zij willen geen limiet op hun rouwverwerking en willen ook niet verder zonder haar. Overleden in het begin van het vijfde middelbaar na een slepende ziekte, wordt ze meegenomen tot de dag van de proclamatie als volwaardig deel van de klas.

Aan de andere kant leer je ook dat de druk die Annicke's mama zet op Marit tot lang na Annicke's dood, veel te zwaar is. Het is een verpletterende verantwoordelijkheid voor een adolescent om geclaimd te worden als steunpilaar door de mama van haar overleden vriendin.

Het boek is voor mij een echte eye-opener naar de psyche van de mens. Zolang de innerlijke rust niet gevonden kan worden is het zeer moeilijk om je te focussen op nieuwe dingen. Ik denk dat een klasgesprek over dit boek en het delen van ervaringen van verlies zeer nuttig kan zijn om een beter begrip te krijgen van de leerlingen in de klas, om na te gaan waar zij mee zitten. Alsook gaan leerlingen zich in mijn ogen meer gehoord voelen en hopelijk meer zin krijgen om zich open te stellen op die klasmomenten die voor hen dan toch een oase van innerlijke rust kunnen zijn.

Bucketlist: check!